Poniżej fragmenty tekstu:
Biorąc pod uwagę znaczenie dowodów naukowych w podejmowaniu decyzji w sprawie zakazu lub zatwierdzania organizmów zmodyfikowanych genetycznie, EFSA i państwa członkowskie powinny gromadzić i co roku publikować – dla poszczególnych przypadków – wyniki badań dotyczących ryzyka lub dowodów jakiejkolwiek przypadkowej obecności GMO, zanieczyszczenia lub zagrożenia dla środowiska bądź zdrowia ludzkiego spowodowanego GMO. Ze względu na wysoki koszt konsultacji z ekspertami państwa członkowskie powinny wspierać współpracę między instytutami badawczymi a krajowymi akademiami naukowymi.
W dyrektywie 2001/18/WE wprowadza się następujące zmiany:
art. 26a ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Państwa członkowskie przyjmują właściwe środki w celu uniknięcia niezamierzonego występowania GMO w innych produktach na swoim terytorium oraz na obszarach przygranicznych ościennych państw członkowskich.”
Państwa członkowskie powinny być zatem upoważnione do przyjmowania w poszczególnych przypadkach środków ograniczających lub zakazujących uprawy pojedynczych GMO, poszczególnych grup GMO lub wszystkich GMO na swoim terytorium lub jego części, i odpowiedniego zmieniania tych środków według uznania, na wszystkich etapach zatwierdzania, ponownego zatwierdzenia lub wycofywania z obrotu przedmiotowych GMO. Prowadzenie uprawy jest ściśle powiązane z przeznaczeniem gruntów oraz z ochroną fauny i flory, a w odniesieniu do tych kwestii państwa członkowskie zachowują znaczne uprawnienia. Możliwość przyjęcia tych środków przez państwa członkowskie powinna dotyczyć także zmodyfikowanych genetycznie odmian nasion i materiału rozmnożeniowego roślin, które są wprowadzane do obrotu zgodnie z odpowiednimi przepisami dotyczącymi wprowadzania do obrotu nasion i materiału rozmnożeniowego roślin oraz, w szczególności, zgodnie z dyrektywami 2002/53/WE i 2002/55/WE. Środki powinny odnosić się jedynie do uprawy GMO, a nie do swobodnego obrotu i przywozu zmodyfikowanych genetycznie nasion i materiału rozmnożeniowego roślin jako produktów lub zawartych w produktach oraz ich plonów. Środki te powinny zapewnić wszystkim zainteresowanym podmiotom gospodarczym, w tym hodowcom, wystarczająco dużo czasu na dostosowanie.
Jednakże państwa członkowskie mogą przyjmować środki ograniczające lub zakazujące uprawy wszystkich lub poszczególnych GMO na całym swoim terytorium lub jego części ze względów związanych z interesem publicznym. Środki te mogą być oparte na argumentach związanych z czynnikami środowiskowymi lub innymi istotnymi czynnikami, takimi jak skutki społeczno-gospodarcze, które mogą wynikać z zamierzonego dopuszczenia GMO lub wprowadzenia ich do obrotu, jeżeli czynniki te nie były uwzględnione w zharmonizowanej procedurze przewidzianej w części C dyrektywy 2001/18/WE lub w przypadku utrzymujących się wątpliwości natury naukowej. Środki te powinny być oparte na należycie uzasadnionych argumentach naukowych, argumentach związanych zarządzaniem ryzykiem lub na innych istotnych czynnikach, które mogą wynikać z zamierzonego uwolnienia GMO lub wprowadzenia ich do obrotu. Środki te powinny być także proporcjonalne i zgodne z Traktatami, w szczególności jeśli chodzi o zasadę niedyskryminacji pomiędzy krajowymi i zagranicznymi produktami oraz o art. 34 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(8b) Państwom członkowskim należy zezwolić, aby opierały środki, o których mowa w art. 26b, na należycie naukowo uzasadnionych podstawach związanych z lokalnymi lub regionalnymi skutkami środowiskowymi, jakie mogą powstać na skutek zamierzonego uwolnienia GMO lub wprowadzenia ich do obrotu, i będących uzupełnieniem skutków środowiskowych badanych podczas naukowej oceny skutków dla środowiska zgodnie z częścią C niniejszej dyrektywy, lub podstawach związanych z zarządzaniem ryzykiem. Podstawy te w szczególności mogą obejmować:
- zapobieganie wytworzeniu się odporności chwastów i szkodników na środki chwastobójcze;
- inwazyjność lub trwałość danej odmiany zmodyfikowanej genetycznie albo możliwość krzyżowania się z roślinami uprawianymi w kraju czy roślinami dziko rosnącymi;
- zapobieganie negatywnym skutkom dla środowiska lokalnego, spowodowanym zmianami w praktykach rolniczych związanych z uprawą GMO;
- utrzymywanie i rozwijanie praktyk rolniczych, które mogą skuteczniej połączyć produkcję z trwałością ekosystemów;
- utrzymywanie różnorodności biologicznej, w tym niektórych siedlisk i ekosystemów lub niektórych rodzajów cech przyrodniczych i krajobrazowych;
- brak lub niewystarczającą ilość odpowiednich danych dotyczących możliwych niekorzystnych skutków uwolnienia GMO dla środowiska państwa członkowskiego w ujęciu lokalnym i regionalnym, w tym dla bioróżnorodności;
Środki mogą też być oparte na podstawach związanych ze skutkami społeczno-gospodarczymi. Podstawy te w szczególności mogą obejmować:
- niewykonalność lub wysokie koszty środków współistnienia bądź niemożność wprowadzenia środków współistnienia z powodu szczególnych warunków geograficznych, jak np. małe wyspy lub obszary górskie;
- konieczność ochrony różnorodności produkcji rolnej;
- konieczność zapewnienia czystości materiału siewnego.
Środki mogą być oparte również na innych podstawach, które mogą obejmować przeznaczenie gruntów i zagospodarowanie przestrzenne, oraz innych istotnych czynnikach.
